Bazen insan her şeyden uzaklaşmak ister, kimsenin olmadığı bir yerde tek başına kafasını dinlemek, yalnız kalmak ister. Çünkü bıkmıştır artık bu hayattan dinlenmeye ihtiyacı vardır. Zamanla insanlar samimi, gelmemeye başlar, en yakınında ki insanlardan bile uzaklaşmaya başlarsın, sadece sen ve düşüncelerin kalır. Belli bir zaman sonra yalnızlığa alışınca kimseye ihtiyacının olmadığını farketmeye başlarsın. En güzelide bu değil midir aslında, diye insan düşünmeye başlar. Kendini bulmaya başlarsın bu yalnızlıkta, tek başına kim olduğunun farkına varırsın. Şöyle baktığım zaman çevremde çok insan var ama hepsi gelip geçici gibi geliyor. Özellikle de yapılan hatalar, yanlışlar ve düşüncesizlikler onlardan uzaklaştırıyor beni, insanlar samimi gelmemeye başlıyor. Herkes sözleşmiş gibi sırtından bıçaklamaya başlıyor insanı. Kimsenin sevgisinin gerçek veya gerçekten değer verdiğini anlayamaz oluyorsun. Bu durumda insanı yalnızlığa itmez mi ? Değer verdiğin insanların dertlerini paylaşmak, onlara yardımcı olmak güzel bir şey ama bu değerin karşılığını alamamak bir süre sonra sizi bıktırmaz mı ? Bencede bıktırır. Kalbimin en derinlerinde yaşayan insanlar o kalbi defalarca kırmaya başlayınca hepsinden uzaklaşmanın en iyi yol olduğunun farkına vardım. Onlardan uzaklaştıkça bir şeyi farkettim ki benim onlara ihtiyacım yok onların bana ihtiyacı var ama atı alan Üsküdar'ı geçti. Çevremde ki insanların sorunları ile ilgileneceğim diye kendi sorunlarımı unutmuşum, kendimi sevmeyi unutmuşum. Bu yüzden yalnız kalmak en güzeli gibi geliyor. Bırakın sizi yıpratan insanları, yalnız kalcaksınız bile kalın hiç bir şey kaybetmez aksine kazanırsınız. Kendinizi dinleyin, tek başınıza yolculuğa çıkın veya tek başınıza bir yerde kahve için bunlar için insanlara gerek yok. Yalnız kalmak bir tercihtir. Bende tercihimi yaptım gereksiz insanlara hayatımda asla ama asla yer yok. Doğru olanda bu beni yalnızlığa iten insanlar oldu. İyi ki de itmişler diyorum. Böyle daha mutluyum çünkü.
